De weg naar het Nederlands kampioenschap in Nuenen….

…was 150 km heen en 150 km terug over voornamelijk twee- tot vijfbaans asfalt. Nagenoeg alleen maar saai autosnelweg, zonder het voor een recreatief motorrijder – zoals ik – zo leuke en afwisselende bochtenwerk. En ondanks dat ik helemaal niet zo’n snelheidsduivel ben was het toch wel lekker dat de drukte van het verkeer het toeliet om zo nu en dan de gashendel eens helemaal open te trekken. Het was dat je je gedachte erbij moest houden om de flitsers te ontwijken, maar verder genoeg tijd om ook je gedachten eens te laten gaan naar de afgelegde weg naar het Nederlands kampioenschap van onze kanjers.

Voor onze kanjers vielen het afgelopen jaar alle puzzelstukjes op de juiste plek, waardoor het zo’n succesvol jaar heeft kunnen worden, met als klapstuk het Nederlands kampioenschap voor C-teams.

Het begon al met de puzzel van de teamindeling, waarbij er relatief veel oudere spelers gecompenseerd moesten worden met jonge spelertjes, zonder dat dit afbreuk zou doen aan het niveau.

Ik moet onze kanjers in eerste instantie een groot compliment maken. Als je kijkt naar hun inzet en fanatisme in trainingen en wedstrijden, wat deze kinderen overigens al jaren achter elkaar laten zien, zijn ze in mijn ogen een groot voorbeeld. Ik denk dat het plezier wat de kinderen in het spelletje en in elkaar hebben daarin de grootste drijfveer is.

Het feit dat acht spelers alle wedstrijden van het seizoen hebben gespeeld, en twee beide slechts één keer een wedstrijd hebben gemist (één vanwege blessure), spreekt in mijn ogen toch wel boekdelen. In dat opzicht misschien ook wel een compliment voor de ouders…

Daarnaast is het ook echt één team. Ondanks de leeftijdsverschillen (3 jaar) waarbij de jongste nog in groep acht zit en de oudste in de tweede klas van het voortgezet (wat twee verschillende werelden zijn) was daar binnen de groep sociaal weinig van te merken. Wat mijn inziens ook komt doordat veel spelers vanaf de E regelmatig bij elkaar in hetzelfde team hebben gespeeld, elkaar goed kennen en allemaal dezelfde instelling ten toon spreiden.

In de eerste klasse op dit niveau presteren kan alleen maar als je al jaren achter elkaar op dit niveau uitgedaagd bent. Al jaren achter elkaar spelen deze kinderen regelmatig in de eerste klasse. En ook vele keren met goed resultaat. Natuurlijk spant afgelopen jaar met drie kampioenschappen en een heel jaar ongeslagen wel de kroon.

En daarnaast vind ik niet dat je de rol van de trainers mag vergeten. Lloyd en Guido hebben het het afgelopen jaar goed gedaan. Maar eerlijkheidshalve, waarbij ik hun bijdrage niet wil bagatelliseren, moet ik wel zeggen dat de trainers vóór hun de basis hebben gelegd. Overigens vind ik het opvallend dat ik in dit lijstje met opvolgende trainers veel dezelfde – en ook niet de minste – namen zie staan. En dit heeft mijn inziens ook veel bijgedragen in het succes.

En eigenlijk moet je dan ook nog een beetje geluk hebben met in welke poule en klasse je wordt ingedeeld. Als je kijkt naar het niveau wat de kinderen hebben laten zien hadden ze sowieso niet in de zaal tweede klasse moeten spelen en hadden ze misschien meer uitdaging in het veld in de hoofdklasse gekregen… waar ze misschien ergens in de middenmoot hadden kunnen meespelen. Maar daarentegen kan je ook stellen dat juist doordat ze in het veld in de eerste klasse – misschien iets te laag – waren ingedeeld kregen ze wel de kans om nu mee te doen met het Nederlands kampioenschap. EEN NK! En dat is toch ook wel heel bijzonder!

Bij het NK waren onze kanjers ingedeeld in poule B met Fortissimo, Movado en ASVD, ploegen die vanzelfsprekend kampioen waren geworden in het veld, maar waarvan één team in de zaal ook goede middenmoter in de hoofdklasse was geworden. Dus zomaar niet de minste tegenstanders.

In de poulewedstrijden waren de niveauverschillen tussen de teams minimaal. Opvallend vond ik, en dat compliment heb ik het afgelopen seizoen wel vaker gemaakt, dat in de andere teams veel vaker het gevaar van één of twee jongetjes moest komen, terwijl in ons team de dames zeer zeker geen ondergeschikte of alleen maar een dienende rol speelden. Ik vond ons team vaak veel evenwichtiger dan de tegenstanders.

Maar in een wedstrijd van twee keer vijftien minuten, met een vergelijkbare tegenstander, in een sidderende hitte, met de spanning van een NK, moet je soms net even wat meer geluk hebben dan je tegenstander wat betreft het in de korf vallen van de ballen. En heb je maar weinig tijd om zaken te herstellen wanneer je onverhoopt op achterstand komt. Terwijl onze kanjers juist altijd zo goed zijn in de lange adem.

In de poulewedstrijden was het na de tweede ronde reuze spannend: iedereen had één keer gewonnen en één keer verloren. Dat toont maar weer eens aan hoe goed deze teams aan elkaar gewaagd waren. Winnen in de derde ronde zou het verschil kunnen maken tussen spelen voor de eerste plaats of voor de laatste plaats. Helaas werd in een spannende wedstrijd waarin het ook de andere kant op had kunnen gaan met één puntje verschil verloren.

Nog even de statistieken van de poulewedstrijden op een rijtje:
Fortissimo C1 – Haarlem C1: 3-7
Haarlem C1 – Movado C1: 5-7
ASVD C1 – Haarlem C1: 6-5

Waarna onze kanjers dus in de strijd om de vijfde en zesde plek moesten gaan spelen. In de eerste helft hadden onze kanjers wat moeite om op gang te komen. De tegenstander CSL ging voortvarend uit de startblokken en doordat wij wat minder geluk in de afronding hadden, genoeg kansen, stonden onze kanjers bij rust tegen een aardige achterstand aan te kijken. Maar in de tweede helft zag je de eigenschap van onze kanjers dat ze een lange adem hebben opduiken en begon de inhaalrace. Alleen was de wedstrijd net niet lang genoeg om de achterstand om te buigen naar winst en werd met 6-5 verloren. En werden onze kanjers dus ZESDE.

En zesde voelt dan misschien op dat moment niet zo fijn, maar als je achteraf kijkt, niet iedereen kan zeggen “ik ben zesde geworden op een NK” of “ik heb een wedstrijd gewonnen op het NK” of “ik heb gescoord op het NK”. En als je dan bedenkt dat ze dus wel BIJ DE BESTE ACHT VAN NEDERLAND waren! En zeer zeker niet de minste!

Gewoon om TRANENTREKKEND TROTS op te zijn!

Geschreven door: Kees van den Berg