Sommige dingen zijn het waard om langer op te moeten wachten…

Één van onze kinderen moest telkens nog een wedstrijdverslag schrijven van een wedstrijd die we al in november vorig jaar hadden gespeeld. En wij maar wachten… en eerlijk gezegd had ik de moed al een beetje opgegeven dat ik het verslag ooit nog zou ontvangen.

Maar vandaag werd ik blij verrast. Niet alleen omdat ze hem vandaag aan mij gaf, maar ook omdat ik het een heel mooi ontwapenend verslag vind. Geen van mijn verslagen kan in mijn ogen tippen aan wat zij heeft opgeschreven, omdat het voor mij in een beperkt aantal zinnen, daar waar ik er altijd zoveel nodig heb, weergeeft waar een wedstrijdverslag over zou moeten gaan.

Ze schreef:

“Voor sommige mensen is korfbal een makkie. Ze zien waar de bal is en als ze de bal hebben weten ze meteen wat ze moeten doen.

Voor hun is zo’n stukje als dit schrijven reuze makkelijk. Maar voor iemand zoals ik (iemand die al een jaar op korfbal zit en nog steeds niet gescoord heeft) is dat wat moeilijker. Ik zie niet zo snel waar de bal is en als ik de bal heb merk ik pas één minuut later dat ik een mooie kans gemist heb.

Het gaat steeds beter en ik heb onderhand door dat je niet over de middellijn mag :-). Het inzicht is er nog niet maar dat zal snel komen met onze top coaches en mijn (wel inzicht hebbende) teamleden.”

Het verslag gaat helemaal niet over de wedstrijd. En eigenlijk had dat me ook wel verbaasd omdat ik uit eigen ervaring weet dat hoe langer je wacht met schrijven je des te meer details van de wedstrijd gaat vergeten. En een wedstrijdverslag schrijven terwijl je in het veld hebt gestaan is altijd veel moeilijker dan wanneer je langs de lijn hebt gezeten en aantekeningen hebt kunnen maken.

Het verslag gaat over de beleving van een jong meisje van korfbal. En ik wil alle andere wedstrijdverslagen niet te kort doen, maar dat is precies waar een wedstrijdverslag in mijn ogen over moet gaan. Het scoreverloop is bijzaak.

Overigens ben ik het niet met haar eens met betrekking tot haar zelfbeeld. Het is oneerlijk om van iemand die nog maar een jaar op korfbal zit te verwachten dat zij het spelletje net zo goed kan lezen als iemand die al een paar jaar korfbalt.

Overigens denk ik omdat wij als coaches een bepaald spelletje willen spelen, die veel van onze speelsters  ook niet gewend waren om te spelen, dat zij ongeveer op hetzelfde inzichtniveau is gestart als veel van haar teamgenoten. En het is dan voor ons coaches grappig (is misschien niet het juiste woord, maar weet even geen ander woord) om te zien hoe bepaalde speelsters dit spelletje wel oppikken en anderen weer minder.

En “toevallig” is de jonge dame van het verslag juist één van de dames die in onze ogen grote stappen aan het nemen is met betrekking tot spelinzicht etc. Of is dat niet zomaar “toevallig”?

Voor ons coaches is het heel interessant om te zien waarom de ene speelster grotere stappen neemt dan de andere. Natuurlijk helpt het dat onze dames twee top assistentcoaches en één leerling-hoofdcoach hebben :-), maar wie kent de oude Chinese zegswijze niet: “de leraar is zo goed als zijn beste leerling”.

Voor het overgrote deel moet het toch bij de kinderen zelf vandaan komen. En is het hun eigen verdienste als ze steeds beter worden. En voor ons is het juist zo belonend om de kinderen, die open staan voor onze aanwijzingen, zich tijdens trainingen en wedstrijden volledig willen inzetten en genoeg focus en drive hebben, te zien groeien.