Verslag A1: “Een bewogen week…”

Hoe ga je na twee weken oliebollen en feesten weer de flow op korfbal zetten. We staan bovenaan dus moesten we vanaf dinsdag weer keihard trainen. Dat was de planning voor de eerste training.  Ik (als trainer) ben al weken verder aan het kijken, want na Atlantis en Sporting West komt de eerste Finale tegen Fiks A1 steeds dichterbij (Fiks A1 staat samen met Haarlem bovenaan).

Dan ga je alle zekerheden op een rij zetten en maak je een schema voor de training, opstelling en reserves. Als je dat allemaal op papier hebt en de eerste wedstrijd verloopt zoals we voorzien hebben, kunnen we naar de finale toewerken.  Dan de week na nieuwjaar even een bericht er uitgooien om te kijken of iedereen goed het nieuwe jaar is begonnen.

Tot mijn schrik kreeg ik eerst wat vage berichten en daarna op mijn privé app een uitleg wat er was gebeurt. Er was iets verschrikkelijks gebeurt met de vriendin van Rohan en dan moet je maar reageren op iets waar je niet op rekent en je niet weet hoe de jeugd er op reageert. Een vader of moeder, opa of oma is verschrikkelijk, maar is wel iets anders dan een kind (jong volwassene) van onder de 20 jaar. Daar kwam ook nog een ski ongeluk van een B1 heer bij. Om maar aan te geven dat de jeugd met dit feit wordt geconfronteerd en dat de jeugd niet gevrijwaard blijft van deze verschrikkelijk gebeurtenissen.

Na overleg met de betrokkenen zijn de trainingen aangepast en hebben we met het team besloten om een minuut stilte te houden en met rouwbanden te spelen en samen met Haarlem A2 (die tegelijk naast ons speelde ) stil te staan en steun te geven aan de familie van Rohan en de familie van zijn vriendin.

Het praatje voor de wedstrijd tegen Atlantis A1 vond ik moeilijk omdat alles al is gezegd en toch moeten we gaan spelen. Meer dan een opsomming van feiten hebben we dan ook niet gedaan.

De scheidsrechters van de Haarlem A1 en Haarlem A2 en onze tegenstanders wil ik dank zeggen voor hun medewerking.

Na de minuut stilte, even bij elkaar gekomen om de eerste emotie samen te verwerken. Gespannen begonnen we de wedstrijd. Vertrouwend op ons spel scoorde we vrij snel en zag je de druk iets vervagen. We kwamen wel even achter maar de pech van het schieten zat er dit jaar ook weer in.  Na 15 minuten was er een soort status quo. Twee dames van Atlantis scoorden niet meer en Jasper was licht door zijn enkel gegaan en er moest even iets gebeuren.  De optie was om Abel uit de B1 te laten spelen en dan moet je als trainer ook geluk hebben (ik wist dat hij zou scoren, echt waar) scoorde Abel gelijk met een mooi afstand schot en waren we los en speelden de wedstrijd rustig uit tot de rust. De ruststand was 9-8 voor Haarlem A1. In de rust kon ik weer de aanwijzingen geven die nodig waren om de wedstrijd rustig uit te spelen.  Ik zag weer de flow van de wedstrijden er voor weer terug komen. De tweede helft ging zoals het moet, veel variatie met iedereen op alle posities en al snel werd het verschil in spel en in score groter. Met die overmacht in de tweede helft kon ik de reserves van de B1 inzetten om ze zo het niveau van de jeugd te laten proeven. Abel, Esmee en Manisya hebben al vaker laten zien dat ze probleemloos kunnen invallen.

We kunnen met opgeheven hoofd terugkijken op een bewogen week en een goede wedstrijd (zeker de tweede helft). We zullen iedereen die rust nodig heeft de tijd geven en samen naar de 1e Finale wedstrijd tegen Fiks A1 toewerken.

Iedereen bedankt voor de hulp en steun deze afgelopen week en sterkte voor de komende tijd. De trainer van Haarlem A1.

Geschreven door: Inge Plomp