Voor al het andere hebben we MasterCard…

Sommige dingen in het leven zijn onbetaalbaar. De glimlach van je zoon als hij van het veld af stapt nadat hij een goede wedstrijd heeft gespeeld. En de expressie op het gezicht van je dochter nadat ze voor de tweede keer haar tegenstandster op dezelfde manier te slim af is geweest. Voor al het andere hebben we MasterCard…

Zaterdag 2 februari moesten de C1, B1 en A1 achter elkaar in de Kennemer Sporthal spelen, en met een kind in de C1 en de A1 wordt het dan vanzelf een lange zit op zo’n harde bank. Maar ik heb me geen moment zitten vervelen.

Het begon met de wedstrijd van de C1 die in mijn ogen heel verfrissend en gevarieerd speelden. Op de een of andere manier nu de heren van vak zijn gewisseld (of de dames, het is maar van welke kant je het bekijkt) lijkt het in mijn ogen beter te draaien. In het begin kon Velocitas nog een beetje aanklampen, maar uiteindelijk werd de wedstrijd redelijk makkelijk met 13-7 gewonnen.

Onbetaalbaar was in mijn ogen het moment dat Tijn eindelijk ook eens beloond werd voor zijn inspanningen, door zijn eerste korfpunt in de C1 te scoren. Dat hij (en de anderen natuurlijk ook) er nog maar veel mogen maken! Want je wil niks liever dan dat iedereen in je team kan scoren, en je niet afhankelijk bent van maar één of twee spelers. Nou, in deze wedstrijd scoorde bijna iedereen (acht van de negen).

Vervolgens kwam de wedstrijd van de B1, waarin de helft van de C1 moest invallen. En wat een spannende wedstrijd was dat! Beide teams gaven elkaar geen duimbreedte toe. Uiteindelijk wisten onze kanjers met 10 tegen 9 te winnen.

Onbetaalbaar waren de momenten waarop beide aanvoerders het sportieve gevecht aangingen voor de bal. En bloedstollend de momenten waarop de bal voor de zoveelste keer weer de korf uitsprong.

Vervolgens kwam de wedstrijd van onze A1 tegen Pernix. Tot deze wedstrijd aan toe waren beide teams nog ongeslagen en zouden nu uit gaan moeten maken wie als koploper halverwege het zaalseizoen zou eindigen.

Je kon merken dat beide teams zenuwachtig aan de wedstrijd begonnen. Misschien is het een beetje vroeg, zo halverwege het seizoen, maar dit zou zomaar één van de beslissende wedstrijden in het seizoen kunnen worden voor als je aspiraties zou hebben voor het kampioenschap. En op basis van de manier waarop onze kanjers vanaf het begin van dit zaalseizoen spelen en de tegenstanders waar ze nu tegenover staan, zou je denken “als ze een kans op het kampioenschap maken, dan is het dit zaalseizoen.”.

En waarschijnlijk was Pernix met dezelfde gedachte naar Haarlem gekomen. Want vanaf de eerste minuut was wel duidelijk dat Pernix zich niet zomaar gewonnen zou geven. Met tot gevolg een wedstrijd waar soms de gemoederen vanaf beide kanten hoog opliepen en de scheidsrechter regelmatig moest ingrijpen. Bij rust stond het 6-5. En in de tweede helft bleef het spannend, omdat ondanks dat Haarlem haar voorsprong wel langzaam uitbouwde Pernix tot de laatste seconde bleef vechten. Uiteindelijk werd er gewonnen met 15-11.

Hoe onbetaalbaar zou het zijn als de A1 en A2 (die hebben tot op heden ook nog geen wedstrijd verloren) beiden dit zaalseizoen zouden kunnen afsluiten met een medaille rond hun nek!

Ik gun het ze – de spelers en de coaches – toch zo graag! Zo’n anderhalf jaar geleden is met het merendeel van de huidige spelers deze weg ingeslagen en hebben ze regelmatig mooi korfbal laten zien zonder dat ze – afgezien van de Haarlemse Korfbalweek – ooit aan het ereschavot hebben mogen ruiken.

Geschreven door; Kees van den Berg