Wat heeft wielrennen nu te maken met korfbal?
Op weg naar de wedstrijd van onze A1 naar Velocitas moesten we in de buurt van Leiderdorp nog even stil staan omdat er een plaatselijke wielerronde langs kwam. Ik persoonlijk vind wielrennen een prachtige sport. En dan vooral vind ik het prachtig om naar die zware bergetappes in de Tour te kijken waarbij de aankomst bergop is. In die laatste kilometers bergop heb je niet zoveel meer aan teamtactieken en is het echt man tegen man, waar het kaf van het koren gescheiden wordt.
Ik zit voor de buis te genieten als iemand of een klein groepje met een voorsprong aan de laatste beklimming begint en de favorieten beginnen aan een inhaalrace. Het is fascinerend om te zien als iemand uit de achtervolgende groep ontsnapt en probeert de koplopers in te halen. Vaak door al die bochten zie je elkaar niet of maar eventjes. En ben je eigenlijk op jezelf aangewezen, en moet je het uiterste uit jezelf halen omdat je niet precies weet wat er voor en achter je gebeurt.
En op moment dat de eenzame achtervolger de koploper(s) inhaalt begint in mijn ogen pas echt het spelletje. Je hebt natuurlijk al een uiterste krachtsinspanning gedaan om de koplopers bij te halen, je voelt je benen verzuren en dan ben je snel geneigd om even achter het groepje aan te sluiten en iets uit te rusten.
Maar de beste tactiek in mijn ogen is “erop en erover”. Niet treuzelen, vaak zien de koplopers je niet aankomen en heb je een paar seconden op ze voor voordat ze reageren. En die paar seconden kunnen net genoeg zijn om een gaatje te slaan. En dan moet je soms net even het geluk hebben dat je voor je achtervolgers kan verdwijnen achter een bocht. En mag je natuurlijk niet stilvallen, je moet het op kunnen brengen om door te blijven trappen.
De wedstrijd van onze A1 tegen Velocitas zag er eigenlijk een beetje uit zoals de bergetappe hierboven. Velocitas begon aan het begin van de etappe bij de eerste colletjes voortvarend door telkens het voortouw te nemen, maar halverwege stond het gelijk. In de tussenliggende bergen lag het initiatief bij onze A1 en kozen ze dapper de aanval. Alleen konden ze niet voldoende afstand nemen. Onze A1 begon de laatste beklimming met een kleine voorsprong, maar Velocitas ging op het juiste moment erop en erover, waarna je de moed van onze A1 een beetje zag wegebben. Ze konden het niet opbrengen om door te blijven trappen. In de slotkilometer kwam onze A1 nog in de buurt doordat het beste van Velocitas er ook af was, maar uiteindelijk verloren ze met 14-13.
Eigenlijk een replica van veel wedstrijden hiervoor, waarbij soms wel en soms niet de wedstrijd winnend kon worden afgesloten. Maar ik denk toch wel dat onze kanjers op een geslaagd zaalseizoen kunnen terugkijken. En vol goede moed aan het veldseizoen kunnen beginnen.
Geschreven door: Kees van den Berg
