Verslag E3: “Het bijzondere gevoel…”

We zitten in de auto met net een spannende wedstrijd van onze kampioenen achter ons, op weg naar de volgende wedstrijd, en Marin en Chloë beginnen een gesprekje over hoe vermoeiend het eigenlijk wel niet is om “alleen maar” langs de kant van zo’n veld te staan en aanwijzingen te geven.

“Zelfs zwaarder dan om je eigen wedstrijd te spelen” hoorde ik zomaar voorbij komen. Ook maakten ze opmerkingen over hoe frustrerend en machteloos het is om aanwijzingen te geven en om dan te zien dat ze niet worden opgevolgd of dat ondanks dat ze wel worden uitgevoerd het niet wil lukken.

Maar uiteindelijk kwam wel naar voren hoe een bijzonder gevoel het geeft wanneer je aanwijzingen wel worden opgevolgd en dingen wel willen lukken. En je ziet hoe knap onze kampioenen, stuk voor stuk, al op deze leeftijd, voornamelijk eerstejaars E-tjes met één F-je, al zoveel dingen ziet doen die je pas bij tweedejaars of nog hoger zou verwachten, en zo vol met plezier en inzet als één team ziet spelen.

En vandaag hebben onze kampioenen weliswaar met 5-3 verloren tegen een tegenstander met naar ik zo inschat een hogere gemiddelde leeftijd en naar ik kon zien een overwicht in lengte en met een tactisch goed spelletje, maar onze kampioenen hebben gevochten als leeuwen! En onze kampioenen kunnen weer trots zijn op zichzelf. Met als speciaal kadootje voor de coaches dat “bijzondere gevoel”.