Dit weekend: PK2020…. NOT! :-(

Een héél jaar lang moest de jeugd (en leiding) erop wachten, maar dit weekend was het dan eindelijk zover geweest: we mochten weer op Pinksterkamp! Een weekend voor spelletjes, laat opblijven, veel lekker eten, prachtig weer (zul je altijd zien) én natuurlijk ontzettend veel gezelligheid met alle korfbalmaatjes. Helaas, het mocht dit jaar niet zo zijn. Als kleine pleister op de wond, dan maar terugkijken op voorgaande jaren en stiekem al een beetje vooruitkijken naar volgend jaar misschien? Houd dit weekend onze social media goed in de gaten, want we laten ons Pinksterweekend natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan!

We trappen af hier, op de website, met een drietal korte anekdotes van Pinksterkampen in (veel) vroegere tijden, geschreven door ene Ad. Sommige dingen veranderen nooit.

Belangrijk mededeling
Tijdens de organisatie van een van de Pinksterkampen vroeg één van de begeleiders of hij aan het eind van de vergadering een belangrijke mededeling mocht doen. Aan het eind van een gezellige en vruchtbare avond kwam het hoge woord er uit. Hij was homofiel. Het werd even stil waarop iemand vroeg: “Wat is nu die belangrijke mededeling?”. Zo hoort dat.

Meisje kwijt
Tijdens een Pinksterkamp op Jan de Wit in Noordwijkerhout was er een jeugdlid weg. Een meisje. De andere meiden uit haar tent vertelde dat ze naar het toilet gegaan was en niet meer was teruggekomen. Lichte paniek en de leiding aan het zoeken. Ze werd gevonden. Hangend tussen en toiletpot en de muur. Diep in slaap. We hebben haar maar opgepakt en in bed gestopt. Ze werd niet eens wakker.

Kamp voor de leiding
Ter afsluiting van het Pinksterkamp ging de begeleiding enig weken later een weekeinde weg. Er was een periode dat we naar Bardel in Duitsland gingen. We sliepen dan in een café dat gerund werd door Horst en Ullah. Heerlijke schnaps en bier. Als wij dan met zijn allen aan de tafel zaten waren we niet te beroerd om Horst ook regelmatig een drankje te geven. Ullah zorgde boven voor de kinderen….Na twee drankjes voor Horst voelde hij zich genoodzaakt om iets terug te geven. Ach, wij met zijn twaalven een drankje en hij in zijn eentje twaalf drankjes. Dat hielden wij langer vol. Na een gezellige avond, waarbij een gerenommeerd lid op de bar lag om het bier vanuit de geopende tap maar gelijk zijn mond in te laten lopen, was het genoeg. Horst moest zich vasthouden aan de bar en stond Ullah te roepen om te komen afrekenen. De volgende ochtend had hij hoofdpijn. Vreemd hé.

FIJN PINKSTERWEEKEND ALLEMAAL!

Geschreven door: Redactie/Ad